Hayatınız hangi yönde akıyor? Hiç düşündünüz mü? Belki daha önemli bir soru; bu yönü siz mi tayin ediyorsunuz? Peki, aslında yön diye bir şeyin var olduğunu nasıl gerçek kabul ediyoruz? Eğer birazcık uzay konularına ilgiliyseniz, uzayda yön diye bir şeyin olmadığını duymuşsunuzdur. Bunun sebebi uzayda sabit değişmez bir referans noktanızın olmayışıdır. Peki yaşam dediğimiz şeyin de uzay gibi sabit bir referans noktasının olamayacağı da düşünebiliriz.
Çok karmaşıklaştırdım dimi? Aslında söylemek istediğim, yaşamın çok karmaşık oluşu. Yaşarken yaş almanın da her sene insana farklı bir duygu yüklemesi. Bugün 33 yaşımı doldurdum. Tam 12053 gündür bu dünya dediğimiz olgunun içinde hareket ediyorum. İlerliyor muyum? Bilmiyorum. Yönümü tayin edebilecek net bir referans bulamıyorum. Ama eriştiğim, etkilediğim ve etkilendiğim kapsam büyüyor. Neleri, kimleri etkiledim? İyi mi yaptım, yoksa kötü mü? İyi ney, köyü ney? Bu konuda Hz. Musa ve Hızır aleyhisselâm arasında geçen hikaye, gerçeğin her zaman göründüğü gibi olmadığı üzerine harika bir hikaye.
Tüm bu sorguları yapmam sizi yanıltmasın! Yaşam, her şeye rağmen bence çok değerli ve herkes için kendine özgü güzel. En zoru da, en kolayı da. Zor ne kolay ne? Ona da girmeyelim.
Çocukluğumdan kalma bir hayalim var. 100 yaşıma kadar yaşayıp, torunumun torununu görmek. Neden bin yıl değil, bilmiyorum. Çocukça bir hayal işte. Ama 100 yıl yaşayacağımı düşünürsek, ömrümün 3’te 1’ini yaşadım. Aslında yaşadım mı onu da tam bilemiyorum. Ama metaforik olarak günün 3’te 1’ini uyuyarak geçirdiğimizi düşünürsek, hayat benim için tam olarak sabah 8’e gelmek üzere. Yani hayata yeni uyanıyorum. Her zaman yazılarımın sonunda yazdığım hayat mottom ‘Farkına var, dengeyi bul ve değer üret.’ üzerinden düşünürsek, artık yavaş yavaş farkına var evresinden dengeyi bul fazına geçmeye başladım. Bir uyanış, bir farkında oluş haline evriliyorum. Fakat denge fazının çok başında olduğum için gerçekten yaşantımda bir denge bulmak konusunda zorlanıyorum.
Bu zorlanmayı da kötü görmüyorum aslında. Bugün Mevlana Celalettin Rumi’nin güzel bir sözünü duydum. “Dert, insanı yokluğa götüren rahvan attır.” Burada bahsi geçen yokluğun Sufizm’de olgunluğun son noktası olan Nirvana benzeri olumlu bir kademe olduğunu söylememe gerek yok. Dert insana yol gösterir diye özetleniyor bir çok kez. Hatta aynı isimde Aytaç Ayna’nın bir kitabı yayınlanmış. Çok merak ettim.
Her yıl yayımladığım hedefler videolarımda fark ettiğim bir kelime var. ‘mücadele’ Her yıl kendine özgü mücadeleler getiriyor yaşantıma. Umarım bu yeni yaşım da, bana dengeyi bulma katmanında yaşamımı kolaylaştıracak mücadeleler getirir. Beni bu konuda geliştirecek mücadeleler. İnsan her zaman hayal ettiği hayatı yaşamıyor! Ama hayal ettiği yaşama yaklaştığı kesin. Umarım bu doğum günü yazım hem size, hem de bana önümüzdeki belirsizliklerde mücadeleyi bırakmamak için bir güç verir. Her zaman olduğu gibi; ‘Farkına var, dengeyi bul ve değer üret.’